still ill

Let us go then,you and I

Δεν ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους,αν όμως τους αφιερώσεις λίγο χρόνο ίσως να μπορείς πιο εύκολα να τους διακρίνεις,βοηθούν άλλωστε και τα σημάδια που τους προδίδουν:το αντιφέγγισμα στο γλαρό βλέμμα,ένα μινόρε στη φωνή όταν μηρυκάζουν την ξένη σοφία και μια αίσθηση του απόμακρου που τους συνοδεύει,είναι συμπτώματα που χαρακτηρίζουν τα θύματα τού λυρισμού.
Ας μην τους συγχέουμε κακόβουλα με τις αραχνοΰφαντες υπάρξεις που κυκλοφορούν ως αερικά στο δέντρο(της τέχνης),με τα άψυχα κουφάρια που επιπλέουν στη θάλασσα του εξιμπισιονισμού ή με τα αγριόχορτα που φυτρώνουν στους πορφυρούς ροδώνες του εντέχνου και του εναλλακτικού.
Αντιθέτως,είναι άνθρωποι που δεν τους ταιριάζει το δήθεν,μένουν όμως παγιδευμένοι στον κόσμο της ποίησης ,άνθρωποι που τους κουράζει η πραγματικότητα και η διάθεση να προσαρμοσθούν σε αυτή παίρνει τη μορφή της πέτρας που τη λειαίνει αδιάκοπα το ποταμήσιο νερό.
Βιώνουν τον κόσμο σαν παράσταση δράματος,ενώ οι υπόλοιποι ηθοποιοί και κομπάρσοι κρίνονται ως εκφραστές μιας ρασιοναλιστικής vulgarité.Οι ίδιοι κυριεύονται από τον ρόλο,λιπαίνουν καθημερινά το διυποκειμενικό τους βάσανο και σιγά σιγά καθίστανται ηδονοβλεψίες των δικών τους στιγμών,αναζητώντας μια κάποια συγκίνηση.
Και αν,ο μη γένοιτο,ορισμένους από αυτούς τους βρει η αρρώστεια σε μια στιγμή της ζωής τους,ίσως μια μέρα,κλείνοντας πίσω τους την πόρτα του θεραπευτή τους με έναν σωρό ιατρικών εξετάσεων υπό μάλης και κρατώντας ως φυλαχτό τα λόγια αισιοδοξίας του γιατρού,να αισθανθούν μια νέα συγκίνηση,ένα πρωτόγνωρο λυρισμό που δεν προέρχεται από την τεατράλε αναπαράσταση μιας άλλης ζωής αλλά από την κραυγαλέα βεβαιότητα τής υπάρχουσας.

posted by still ill @ 12:52 PM